O to drugie, naszych piłkarzy raczej nie podejrzewam, ale pierwsze, jak ulał, pasuje do wymalowania na pociągach i autokarach, którymi, na wyjazdowe męki, podróżuje Jagiellonia.
Postawa na boiskach rywali niejednego sympatyka Żółto-Czerwonych przyprawiła już o siwe włosy. Spokojnie panowie, siwizna PODOBNO jest teraz sexy... O przyczynach mówi się ciągle, wszyscy je widzą, a dalej jest jak jest. Ja też kiedyś pisałem, że trzeba zastanowić się nad zniwelowaniem skutków odległości i dłuższej zimy. Dalej podtrzymuje, że w dużej mierze i przeważnie, tajemnica sukcesy leży w infrastrukturze, ale... Właśnie ile można? Powiedźcie mi drodzy czytelnicy, czy wyjazd, dzień wcześniej, do oddalonej o ok. 400 km Łodzi jest tak bardzo wyczerpujący, że zawodnicy nie dają rady biegać? Czy do Warszawy jedzie się tydzień, jak z Moskwy do Władywostoku? Czy 2,5 godziny w wagonie pierwszej klasy, wyczerpuje do tego stopnia, że NASTĘPNEGO dnia wszyscy odczuwają zmęczenie podróżą? Co na taką argumentację mają powiedzieć ludzie, którzy codziennie, albo parę razy w tygodniu wsiadają, na białostockim dworcu, do pociągu o 4.41, bądź godzinę później, i cały cały dzień spędzają w PRACY, która nie polega na dwóch godzinkach biegania po trawniku. Brutalne, być może... Po prostu każdy, kiedyś, dojrzewa do pewnych wniosków. Do jakiego doszedłem? Że wycieranie sobie gęby odległością, to tłumaczenie godne gimnazjalisty, twierdzącego, iż pies zjadł jego pracę domową... Żeby nie wyjść na wiecznie, niezadowolonego malkontenta, z góry przyznaje rację, że jednak istnieją wyjazdy, które można odczuć. W tej rundzie był taki jeden, pod chińsko-mogolsko-rosyjsko-kazachką granicę. Innych nie dostrzegam. Może być coś zmieniły wyjazdy w takim stylu?

Jeśli nie w odległości to gdzie leży problem? Kolejny temat wałkowany do nieprzytomności, czyli psychika. Nie jestem i nie będę już człowiekiem, który przez 6 (?) lat swoich studiów, zgłębiał teorie Zygmunta Freuda i jego kolegów po fachu, ale... Rozumiem, że Michał Probierz był, charakterologicznie, człowiekiem orkiestrą. Nad wszystkim chciał czuwać sam. Taka już była natura, że z nikim się nie dzielił zadaniami i wszystko brał na siebie. Bartłomiej Zalewski przypominał raczej człowieka, którego zadaniem jest noszenie piłek za „bossem”, niż kogoś, kto pracował w większym sztabie ludzi. Tacy, jak Probierz, są w każdej profesji, od prawników i lekarzy, przez trenerów, po konserwatorów powierzchni płaskich. W tym miejscu rodzi się jednak pytanie. Dlaczego nasz obecny wódz, który przecież przyszedł do Białegostoku, z całym sztabem ludzi, na czele z trenerem przygotowania fizycznego, nie pójdzie do zarządu i nie powie, „Prezesie przeczytałem milion książek, miliona trenerów, jak dotrzeć do drużyny i nic nie działa! Dawaj fachowca”? Wszyscy trenerzy, którzy prowadzili Jagę w Ekstraklasie, powiedzmy na pełny etat, a nie tak, jak Białas i Czykier, mieli swoje przełamania. Płatek miał Wodzisław i 3-1 z Odrą, a Probierz mecz ze Śląskiem we Wrocławiu. Dla nich wcześniej też szło, jak po grudzie, a te spotkania wiele odmieniały. Drużyna nawet jak grała na obcym terenie to, po tych zwycięstwach wierzyła w siebie, starała się narzucać tempo i grać swoje. Można powiedzieć, że za czasów Probierza w wielu przypadkach po prostu nie mieliśmy szczęścia. Teraz jest jednak inaczej, pech swoją drogą (Podbeskidzie), kaleka z gwizdkiem swoją, ale mecz z Łodzi pokazał, że drużyna gdzieś zatraciła charakter. Owszem sportowiec może ciągle napinać się i myśleć, a'la Małysz, tylko o następnym skoku. Jak pokazały sukcesy „Orła z Wisły”, metoda działała, ale jakby spalił 40 prób pod rząd, a przy okazji jeszcze, kiedy zaczynało by mu iść, to sprawy w swoje ręce braliby sędziowie, to myślę że skutki byłyby odwrotne. W dzisiejszej „Gazecie Wyborczej”, pan psycholog Wódka, mówi o samospełniającym się życzeniu. Ciężko odmówić mu racji, ale według mnie w sportach zespołowych występuje coś jeszcze. Mam na myśli ducha drużyny. Ducha, który pozwolił Śląskowi odprawić Dundee, a skazywanej na spadek Koronie, pozwala w każdym meczu napędzić z dobrym, lub gorszym skutkiem, stracha każdej drużynie w lidze. W Jagiellonii tego ducha nie widać? Dlaczego? To temat na kolejne rozważania i możecie być pewni, że jeszcze zostanie na tej stronie poruszony. Czemu nie teraz? Po prostu chcę przeczekać dwa najbliższe mecze. Zobaczyć jak nasi zawodnicy spiszą się na tle hiper ambitnego Podbeskidzia i równie, jak Jaga, nijakiej Lechii.

Pozdrowienia z północy.

Filip