Niektórzy kochają Putina, inni Chaveza, inni piszą po murach „niepodległość albo śmierć”. Jest też spora grupa ludzi, którzy po prostu pracują i niespecjalnie wdają się w kawiarniane dysputy z cyklu political fiction. Rano jadą do fabryki należącej do największego na świecie konglomeratu spółdzielni zwanego – Cooperativa Mondragon. Potem skaczą sobie na siłowni i idą spać. W weekend plecaczek i w góry. Ogólnie jako społeczeństwo są dla siebie wybitnie niemili. Szczególnie młodzi spod znaku sierpa i młota w stosunku do tych, którzy głośno deklarują, że albo nie pójdą na referendum, które kiedyś tam sobie zorganizują albo zagłosują w nim na „nie”. Zostawmy to. Polityka we wtorek rano jest wybitnie mało strawna. Poza tym, jak to mawiał prezes Ochódzki, każdy kraj ma tam jakieś swoje plusy. Do nich można z pewnością zaliczyć dobre wino w cenie jabola i kulturę porannej kawy z papierową prasą. Właśnie najważniejsze… Baskowie z prowincji Gipuzoka, niezależnie od tego czy kochają Europę czy marzą o boliwariańskiej rewolucji a’la Hugo Chavez, mają jedną sprawę kiedy naprawdę się jednoczą. Gra Real Sociedad San Sebastian – wszyscy idą do barów, restauracji i oglądają. Oczywiście i tutaj dotarła już moda na „kosę” między Realem i Barceloną ale jednak do swoich klubów wciąż są przywiązani. Zwłaszcza, że prowincji przybyła ostatnio maskotka w Primera Division w postaci Eibaru. Wróćmy jednak do porannej kawy. Kawiarnie są pełne a najbardziej rozchwytywanym dziennikiem nie jest wcale polityczny El Diaro Vasco ale właśnie El Mundo Deportivo w wersji dla prowincji Gipuzkoa. Cóż to takiego jest? Najprostsza odpowiedź to Przegląd Sportowy o specjalnie profilowany pod poszczególne prowincje - odpowiedniki naszego województwa – tylko dwa razy grubszy. Swoje wydania ma również Katalonia i Nawarra. Co więc może go wypełniać? Nie będę ukrywał, że też lubię sobie przejrzeć tą gazetę do porannej kawy. Zawartość… Strona tytułowa, druga, trzecia, czwarta… Real Sociedad – relacja z treningu, rozmowa z Moysem, wywiad z zawodnikiem,  wywiad z prezesem, zapowiedź kolejki. Strona szósta, siódma… Eibar i dość podobny schemat. Nie muszę chyba mówić jak to łączy czytelników z lokalnymi drużynami. Czy ktoś chce czy nie to i tak zaczyna interesować się tym co się u nich dzieje. Poza tym często jest to ruch dwustronny. Piłkarze grzecznie odpowiadają nikt się na nikogo nie obraża. Doskonale wiedzą, że bez El Mundo Deportivo i innych lokalnych nie mieliby racji bytu.  

W Polsce ciągle narzekamy, że nie mamy mody na oglądanie piłki, że media robią krecią robotę, że pokazują tylko zadymy. Przegląd Sportowy, który wydaje się najnaturalniejszym kandydatem aby funkcjonować w ten sposób nie wykazuje żadnej inicjatywy. Tak naprawdę skupiają się na plotkach swoich „dobrze” poinformowanych redaktorów. W przypadku Jagi po pewnych przetasowaniach w szatni… Nie są już poinformowani wcale. O lokalnych „gazetach” nie ma z resztą większego sensu pisać. Banalne wywiady i wszystko według sztampy. Poza tym zachłysnęliśmy się Internetem. Krzysztof Stanowski z weszło ogłosił koniec prasy papierowej już dobre dwa lata temu… jak widać wciąż są miejsca na świecie gdzie to działa. Niezależnie czy masz 10 lat czy 100 wciąż masz łączność z drużyną. U nas pokolenie +50 zostało praktyczni od niej odcięte.

Jest jeszcze coś czego u nas nie ma w zupełności. Może to cześć naszego charakteru. Może nie potrafimy bawić się pewnymi sprawami. Nie chcę wracać do wydarzeń z konferencji po meczu z Górnikiem… ale przekaz idzie w świat. Jedni po wyrzuceniu na trybuny jedzą chipsy z kibicami. Inni jeżdżą po konferencjach i pokazują fragment lekkiej komedii o dorastaniu w czasach późnego PRLu jako zamach na autorytet wybitnych polskich trenerów. Zawodnicy przemykają przez strefę mieszaną z kapturami na głowie i słuchawkami na uszach. Dziennikarze nawet jakby chcieli, w co wątpię, to przy takiej postawie niebyli by w stanie zapełnić codziennie 4-5 stron lokalnego wydania dziennika sportowego. Trochę jak w Wilku z Wall Street – chcesz sprzedać komuś długopis to najpierw zadbaj o to żeby go potrzebował. Wówczas spirala korzyści nakręci się i wszyscy będą zadowoleni. Zwłaszcza, że piłka to tylko kopanie dmuchanego balona. Nobla za to nie przyznają…