Okazało się, że Ireneusz Mamrot nie sprostał wymaganiom ekstraklasowym. Jego potencjał wystarczył co prawda na poziom III, II i I – ligowy, z Chrobrym Głogów, ale na najwyższą klasę rozgrywkową już nie za bardzo. Wprawdzie z Jagiellonią zdobył wicemistrzostwo Polski, lecz – jak się niestety okazało – był to tylko rozpęd, nadany drużynie jeszcze przez Michała Probierza. Potem działo się już tylko gorzej. W zeszłym sezonie miejsce piąte, a teraz – dziewiąte po osiemnastu kolejkach. I odpadnięcie z Pucharu Polski od razu w pierwszym podejściu. Nie tak kibice wyobrażali sobie uczczenie 100-lecia klubu.
Najbardziej przykro było obserwować stopniową degradację Żółto-Czerwonych w sferze wolicjonalnej, że użyję ulubionego terminu trenera. Atmosfera w szatni siadła, pojawiły się pretensje do dziennikarzy, że po przegranych meczach piszą o zawodnikach źle. Ale co dawali w zamian? Z Rakowem Częstochowa dupa 0:1, z Pogonią Szczecin 2:3, z Wisłą Płock 1:3, z Piastem Gliwice 1:3, z Rakowem Częstochowa 1:2, a teraz z Zagłębiem Lubin 0:1. I pięć nędznych remisików.
Cierpliwość kibiców stadionowych też już się wyczerpała i po beznadziejnym domowym sobotnim występie z Zagłębiem Lubin nasze gwiazdy były żegnane gwizdami zarówno po pierwszej połowie, jak i po całości. I nie da się o tym nie napisać, nie da się tego ukryć, ponieważ świadkami tego pożegnania było cztery i pół tysiąca widzów miejscowych oraz ileś tam tysięcy w telewizji.
Czym charakteryzowała się gra zespołu Jagiellonii w poprzednim sezonie i w obecnym? Po pierwsze tym, że właśnie nie było zespołu, tylko zbiór indywidualności. Trenerowi nie udało się tych pojedynczych podmiotów piłkarskich zespolić w drużynę. Po drugie, ich gra charakteryzowała się brakiem gry. Panował natomiast chaos. Po trzecie, brak rozeznania przeciwników, brak koncepcji i brak strategii.
A w występach poza boiskiem? Narzekanie na pecha, oraz obietnice, że następnym razem, to już my, kuźwa, tak przyciśniemy, że nie wiem co. Weźmiemy odwet za wszelkie dotychczasowe niepowodzenia. I co? I jajco. I okazywało się, że najwięcej goli rywale zdobywali po rażących, niekiedy wręcz kuriozalnych błędach naszych zawodników. Już nawet nie chcę wymieniać nazwisk, i tak każdy wie o kogo chodzi.
Jak mi się wydaje, całe zło wzięło się głównie, choć nie tylko, z braku dyscypliny. Tej na boisku i tej poza nim. W porównaniu z trenerem 90-lecia Michałem Probierzem – odmiana diametralna. Pan Michał, owszem, przyznaję że człowiek z trudnym charakterem, ale jak chciał przypilnować zawodnika
, to go przypilnował. Coś o tym wie na przykład między innymi nasz międzynarodowy obecnie reprezentant Kamil Grosicki. Za Probierza dostał w Jagiellonii taką szkołę, że do dziś mu to procentuje. W sensie pozytywnym oczywiście.A za Mamrota, czy któryś z uwielbiających go piłkarzy dostał jakąś szkołę? Tu wyręczę się opinią innego reprezentanta Polski, nie związanego co prawda z Jagiellonią, Bartosza Bereszyńskiego. „W Polsce trenerzy czasami boją się piłkarzy. Gdyby w Polsce kazali zawodnikom 45 minut przesuwać bez piłki, jak nam w Sampdorii, to zeszliby do szatni i chcieliby zwolnić tego trenera. On przychodzi do klubu, chce być fajny, mieć spokój w szatni, więc mówi: Dobra, robimy gierki” – mówi Bereszyński w „Przeglądzie Sportowym”.
Czyli, moim zdaniem, paradoksalnie – Mamrot był za dobry dla piłkarzy. Szkody po nim trudno będzie nadrobić.
Wasz Czop
Foto: Grzegorz Chuczun, Jagiellonia.net
3:2
-:-
