Mecz:  Zagłębie Lubin - Jagiellonia Białystok

Data:  Niedziela, 18 Października 2009  g. 14:45
Miejsce:  Lubin, Dialog Arena, 10. kolejka Ekstraklasy
Widzów:  7000     Sędzia:  Piotr Siedlecki (Warszawa)



Kartki żółte:  Dinis, Hanzel - Stano, Cionek
Piłkarz meczu:  Grzegorz Sandomierski


Wypowiedzi pomeczowe
Michał Probierz (Jagiellonia Białystok): Dzisiejsze spotkanie pokazało jedno, że oba zespoły nie zasługują na miejsca jakie zajmują. My zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że po przyjściu trenera Smudy Zagłębie zacznie grać bardzo dobrze. To się potwierdza dlatego dzisiejszy wynik dla obu zespołów jest zasłużony. Na pewno nas boli, że nie wykorzystaliśmy sytuacji jakie sobie stworzyliśmy w dzisiejszym meczu ale trzeba przyznać, że Grzesiek Sandomierski w dwóch sytuacjach obronił bardzo dobrze i chwała mu że w kolejnym meczu broni do zera. Teren był bardzo gorący, w końcówce meczu jedna i druga strona chciała rozstrzygnąć to spotkanie na swoją korzyść aby w konsekwencji wydostać się ze strefy spadkowej. Nam się udało i obyśmy już więcej w tej strefie nie byli.

Franciszek Smuda (Zagłębie Lubin): Rzeczywiście i jednej i drugiej drużynie brakowało trochę szczęścia żeby tą bramkę strzelić bo uważam, że ten kto by tu strzelił bramkę to by wygrał. Szansę miał i jeden zespół i drugi. Wiadome że gra się na dole tabeli, już kilka razy miałem tą możliwość grania o utrzymanie się. To nie ma tego szczęścia jak się jest na pierwszym miejscu, wtedy wchodzi wszystko. Natomiast na dole jak się jest to ciężko o ten fart piłkarski. Plizga mógł rozstrzygnąć to spotkanie, ale on już kolejny raz sam na sam jest, i w sparingach i w meczach ligowych. Już mu powiedziałem, ze mógłby być już królem strzelców. Na treningach nawet trafia z metra w słupek. Trzeba też trochę mieć cierpliwości do tego chłopaka bo miał bardzo długą przerwę
i być może po rozegraniu więcej tych spotkań ligowych nabierze pewności i takie sytuacje będzie wykorzystywał. Boli trochę, żeśmy nie wygrali tego spotkania, ale nie ma co się załamywać. Dla nas każdy punkt u siebie na wyjeździe, trzeba wszystko zbierać aby tych punktów było jak najwięcej, a w grudniu trzeba nam stworzyć zespół taki, który da nam gwarancje wygrywania tych spotkań.
Zapowiedź meczu
Zagłębie Lubin jest jednym z najstarszych zespołów na Dolnym Śląsku. Historia klubu z Lubina sięga zakończenia drugiej wojny światowej. W grupie repatriantów, którzy przybyli na Ziemie Zachodnie a tym samym do Lubina, znaleźli się zarówno przedwojenni działacze jak i piłkarze. Prawie natychmiast zaczęto zawiązywać kluby i drużyny. Świeżo upieczeni lubinianie byli pionierami polskiej piłki nożnej na Dolnym Śląsku. Część młodych, powojennych mieszkańców Lubina była zrzeszona głównie w Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych. Garstka zapaleńców, niedługo po wyzwoleniu założyła pierwsze w Lubinie ognisko sportowe. Zorganizowane w sierpniu 1945 r. koło OMTUR utworzyło sekcję piłki nożnej. Baza sportowo treningowa praktycznie nie istniała. Działania wojenne zniszczyły około 90% miasta, nie zachowały się żadne obiekty sportowe. Drużyna trenowała na własnoręcznie zbudowanym boisku przy ulicy Kościuszki (obecnie restauracja Lutnia). Pierwsze mecze rozgrywano już jesienią 1945 roku, między innymi z drużyną wojsk radzieckich stacjonujących w Lubinie. Niemal natychmiast drużyna uzyskała sporą grupę sympatyków, na mecze przychodziło prawie całe miasto.

W marcu 1946 roku na fundamencie OMTUR powstał w Lubinie Klub Sportowy "Zawisza", pod tą nazwą zaczęła się tworzyć historia sportu w mieście. Stanisław Śliwonik (pierwszy prezes klubu) wspólnie z Emilem Czyżewskim, Stanisławem Mastalskim, Stanisławem Cebulą i Józefem Bodzionym powołali do życia zarząd klubu. Drużynę futbolową tworzyli wówczas zawodnicy silnych przedwojennych ośrodków piłkarskich, chociażby Emil Czyżewski (Pogoń Lwów), Tadeusz Rela ("Tarnovia" Tarnów), Stanisław Leśniewski, który wcześniej występował w klubach Śląskich, czy świetny napastnik Dynama Kijów Stanisław Dąbrowski, którzy wraz z rodzinami, osiedlili się na Ziemiach Odzyskanych.
Na kartach historii na stałe zapisał się pierwszy prezes Stanisław Śliwonik, który niestrudzenie zabiegał o stworzenie w Lubinie mocnego klubu. Droga do grona najlepszych w Polsce była wtedy jeszcze bardzo daleka, ponieważ w przeciwieństwie do dużych ośrodków, w Lubinie nie było żadnego znaczącego przemysłu, który mógłby wesprzeć finansowo klub. Koniec "złotego okresu" klubu i nastanie lat posuchy było tylko kwestią czasu. Zespół z Lubina rozpoczął swój marsz po szczeblach rozgrywek od występów w klasie powiatowej. Z inspiracji władz w 1949 r. klub piłkarski zmienił nazwę na KS "Gwardia", a od 1951 r. na KS "Spójnia", by w 1953 r. powrócić do pierwotnej nazwy "Zawisza". Piłkarzy wspierała wówczas finansowo Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych. Prawdziwie dynamiczny rozwój w Lubińskim sporcie rozpoczął się w 1960 r. z chwilą odkrycia złóż miedzi i budową kombinatu. Prezesem klubu, którego nazwę znów zmieniono na "Górnik" - został prezes PBKRM Włodzimierz Grodzicki. Poza piłką nożną stopniowo tworzono sekcje: siatkówki, koszykówki mężczyzn, bokserską, piłki ręcznej, lekkoatletyczną, podnoszenia ciężarów i tenisa stołowego. W tym okresie nastąpił wzrost zainteresowania sportem w Lubinie, a co za tym idzie znaczące wyniki sportowe. Kolejnymi prezesami klubu byli Zbigniew Pochciał i Alfred Wołczyński. Przełomowy w historii klubu był rok 1966, kiedy to utworzono Międzyzakładowy Klub Sportowy "Zagłębie" Lubin, wspierany przez przemysł miedziowy. Dwa lata później drużyna awansowała do klasy okręgowej. W tych latach czołowymi zawodnikami Zagłębia byli Edward Kicior (kpt.), Stanisław Flądro, Paweł Piechaczek, Henryk Szyndziołek, Piotr Czaja, Rudolf Konieczny, Kazimierz Kucharski, Jan Kukuła Henryk Golnik. W latach siedemdziesiątych MKS "Zagłębie" Lubin miało 10 sekcji sportowych: Piłka nożna, siatkówka, koszykówka, tenis stołowy, boks, lekkoatletyka, piłka ręczna, podnoszenie ciężarów, judo, brydż.

Miasto rozwijało się błyskawicznie, Lubin potrzebował wielkiego sportu. W tych latach na stadionie Górniczym w Lubinie jakże często rozlegało się chóralne "sto lat". Zagłębiacy gromili swoich rywali w III lidze, ale fani i działacze czekali na coś więcej. Te wielkie nadzieje miał spełnić słynny trener Alojzy Sitko obejmując Zagłębie w 1974 r. Z ambicjami nie musieli jednak kibice Zagłębia czekać aż do zakończenia rozgrywek. Wcześniej był Puchar Polski i sensacyjne zwycięstwa nad Mistrzem Polski i obrońcą Pucharu Polski Ruchem Chorzów (3:2). Później w 1/8 PP, nikła porażka z vice Mistrzem Polski Górnikiem Zabrze 0:1. Kolejny, spektakularny sukces przyszedł w sezonie 1974/1975. Zagłębiacy awansowali do drugiej ligi, ale jak prawie każdy beniaminek, zapłacili frycowe i już po roku znów znaleźli się w gronie trzecioligowców.

Drużyna Zagłębia Lubin podczas pobytu we Francji we wrześniu 1976 roku rozegrała towarzyski mecz z AS Nancy Lorraine, drużyną grającą na najwyższym europejskim poziomie, naszpikowaną takimi gwiazdami jak: Carlos Curbelo, Philippe Jeannol, Oliver Rouyer, Paco Rubio, czy wtedy jeszcze mniej znany polskim kibicom Michel Platini. Zagłębie przegrało tę konfrontację 3:2, ale niewiele brakowało do sprawienia niespodzianki i wywiezienia z Francji remisu.

W 1977 r. opiekę nad pierwszym zespołem powierzono Eugeniuszowi Mycakowi. Znów awans, występy w sezonie 1978/1979 w drugiej lidze i spadek.

W 1982 roku lubinianie, prowadzeni przez Stanisława Świerka, awansowali znów do grona drugoligowców - tym razem jednak na dobre. Wreszcie trzy lata później, pod okiem trenera Eugeniusza Różańskiego, przyszedł długo oczekiwany awans do ekstraklasy. Wtedy "Zagłębie" było jednym z największych i prężnie rozwijających się klubów w Polsce. W tym samym roku oddano do użytku nowy stadion Górniczego Ośrodka Sportu. To na tym obiekcie piłkarze Zagłębia rozpoczęli swój pierwszy sezon w ekstraklasie (28.07.1985) w meczu z GKS Katowice wygranym przez Zagłębie 1:0, a pierwszą bramkę w I lidze strzelił Eugeniusz Ptak. W sezonie 1985/1986 beniaminek zajął przyzwoite - 12 miejsce. Rok później gra była jeszcze lepsza i było już miejsce 8. Niespodziewanie w następnym sezonie było miejsce 11 i pojawiła się konieczność rozegrania dwóch meczy barażowych z Górnikiem Wałbrzych o pozostanie w gronie najlepszych. Minimalnie lepszy okazał się Górnik (1-2, 2-2) i znów piłkarze z Lubina znaleźli się wśród drugoligowców. Kwarantanna trwała tylko rok. Co więcej, zespół trenowany przez Stanisława Świerka doskonale zaprezentował się w sezonie 1989/1990. Zagłębie wywalczyło wicemistrzostwo Polski i uzyskało prawo do gry w Pucharze UEFA. Los wyznaczył na pierwszego przeciwnika bardzo mocną drużynę, reprezentanta ligi włoskiej, siedmiokrotnego mistrza Włoch i dwukrotnego zdobywcę Pucharu Włoch - Bologna F.C. Niestety, "Miedziowi" dwukrotnie przegrali (0:1). Następny rok był - jak dotąd najlepszy. Lubinianie, tym razem pod wodzą trenera Mariana Putyry, zdobyli Mistrzostwo Polski. Zagłębie wystąpiło w Pucharze Mistrzów Klubowych. W tej edycji pucharowych bojów los przydzielił miedziowej drużynie znów trudnego, klasowego rywala, czterokrotnego mistrza Danii, półfinalistę pucharu UEFA z poprzedniego sezonu - Broendby IF Kopenhaga. Niestety, po porażce w Kopenhadze (3:0), w rewanżu, Zagłębiacy nie zdołali przechylić szali zwycięstwa na swoją stronę, mimo wygranego meczu w Lubinie (2:1). W tych tłustych latach dla lubińskiej piłki po "Złote Buty" dwukrotnie sięgali piłkarze Zagłębia w 1990 r. Romuald Kujawa i w 1991 r. Adam Zejer. A klub kibica zdobył puchar "Przeglądu Sportowego" dla najlepszej widowni w sezonie 1990/1991. Kibice lubińskiego klubu słynęli z żywiołowości i oryginalnych sposobów dopingowania.

Jeszcze w 1995 roku drużyna Zagłębia, prowadzona przez trenera Wiesława Wojnę, po wywalczeniu czwartego miejsca w lidze zdołała awansować do pucharu UEFA, do Lubina zawitał słynny AC Milan, a stadion "Górniczego Ośrodka Sportu" mógł wtedy gościć takie sławy światowej piłki jak: Roberto Baggio, Paolo Maldini, Alesandro Costacurta, Roberto Donadoni, Marcel Desailly, Zvonimir Boban, czy wreszcie słynny trener Fabio Capello. W sezonie 1995/1996 drużynę Zagłębia prowadzi, bez większych sukcesów, Andrzej Strejlau. Zaś w 1998 r. trenerem zostaje Andrzej Szarmach. Jeszcze w tym samym roku dochodzi do zmiany na tym stanowisku, słynnego "Diabła" zastępuje Mirosław Jabłoński. Już w sezonie 1999/2000 widać efekty pracy popularnego "Jabłuszka". Zagłębie zajmuje piąte miejsce w lidze, powtarza ten sam wynik w sezonie 2000/2001, przy czym dochodzi jednocześnie do półfinału Pucharu Polski i finału Pucharu Ligi. W sezonach (1990/91, 1996/97, 2000/01, 2001/02, 2002/03), "Zagłębie" ze zmiennym szczęściem walczyło w Pucharze Intertoto, rozgrywając 20 spotkań, siedem razy odniosło zwycięstwo, pięć razy remisowało i osiem razy zostało pokonane. Niestety potem było już tylko gorzej. Po sezonie 2002/2003 "Zagłębie" po 13 latach nieprzerwanej gry w ekstraklasie (takim bilansem w polskiej lidze może się poszczycić tylko warszawska Legia i Górnik Zabrze) opuszcza szeregi pierwszoligowców. I znów drugoligowa kwarantanna trwała tylko rok, w sezonie 2004/2005 piłkarze Zagłębia, pod wodzą Drażena Beska, wybiegli ponownie na stadiony ekstraklasy.

Sukcesy klubu:

- Mistrz Polski: 1990/91, 2006/07,
- Wicemistrz Polski: 1989/90
- Brązowy medal MP: 2005/06
- Superpuchar Polski: 2007,
- Finalista Pucharu Polski: 2004/05, 2005/06
- Półfinalista Pucharu Polski: 1978/79, 2000/01
- Finalista Pucharu Ligi: 2000/01

Wicemistrz Polski juniorów młodszych: 2003/2004
Brązowy medal MP juniorów młodszych: 1994/1995

Liczba sezonów w ekstraklasie: 21
Miejsce w tabeli wszechczasów: 12

Najwyższe ligowe zwycięstwo:
- Zagłębie - Śląsk Wrocław 7:0 (1992),
- Zagłębie - GKS Katowice 7:0 (2004),

Występy w europejskich pucharach:

- PEMK - 1991/92,
- UEFA - 1990/91, 1995/96, 2006/07
- Intertoto - 1990/91, 1996/97, 2000/01, 2001/02, 2002/03

Jagiellonia rozegrała 11 oficjalnych spotkań z zespołem Zagłębia Lubin z czego dwa razy wygrywała dwa razy remisowała i niestety siedem razy przegrywała. Stosunek bramek to 19 do 8 na korzyść gospodarzy jutrzejszego pojedynku. W jutrzejszym meczu Jaga nie zagra w najsilniejszym składzie. Z powodu kontuzji zabraknie w meczowej 18 Andriusa Skerli, Pawła Zawistowskiego, Vahana Gevorgiana oraz Jacka Falkowskiego. Zagłębie aktualnie ma taką samą liczbę zdobytych punktów jak Jagiellonia i jutrzejsze spotkanie będzie z gatunku o 6 punktów. Wygrany w tym meczu z dużym prawdopodobieństwem opuści strefę spadkową. Jagiellonia chcąc utrzymać się w lidze musi wygrywać pojedynki na boiskach rywali i jutro nadarza się ku temu okazja choć na pewno nie będzie łatwo.

Jaga my wierzymy!!!