Mecz:  Jagiellonia Białystok - Zagłębie Lubin

Data:  Sobota, 24 Kwietnia 2010  g. 14:45
Miejsce:  Białystok, ul. Słoneczna 1, 25. kolejka Ekstraklasy
Widzów:  4500     Sędzia:  Szymon Marciniak (Płock)



Kartki żółte:  Rafał Grzyb (Jagiellonia)
Piłkarz meczu:  Hermes Neves Soares


Wypowiedzi pomeczowe
Marek Bajor:
- Na pewno z wyniku jesteśmy bardzo zadowoleni, natomiast pozostaje niedosyt co do samej gry. Dzisiaj może nie była najlepsza ale konsekwentna. Założyliśmy sobie, że przyjeżdżamy tutaj walczyć o trzy punkty, ale po meczu z jednego tez jesteśmy zadowoleni, bo zrobiliśmy kolejny krok w kierunku utrzymania się w lidze. Poza tym jestem zadowolony, że żaden z zawodników nie został wykluczony z kolejnego bardzo dla nas ważnego meczu, bo derbowego. Na pewno wracamy do Lubina zadowoleni i bliżsi celu, jaki sobie zakładaliśmy przed rundą.
Michał Probierz (trener Jagiellonii):
- To nie jest przypadek, że Zagłębie w meczach wyjazdowych zdobywało ostatnio po dwie, trzy bramki. Bardzo ciężko gra się przeciwko zespołowi, który jest bardzo dobrze ustawiony w defensywie na swojej połowie i ma silnych zawodników, potrafiących wyjść z kontrą. Kluczowe w tym meczu było pierwsze 10 minut, kiedy to mieliśmy chyba cztery stuprocentowe sytuacje oraz zdobyliśmy bramkę, która nie została uznana. To był kluczowy moment meczu, bowiem gdybyśmy objęli prowadzenie z pewnością łatwiej byłoby nam kontrolować przebieg spotkania. W drugiej połowie wkradło się dużo chaosu w nasze poczynania i nie potrafiliśmy tego uporządkować, a przy tym obawialiśmy się jakiegoś kontrataku ze strony Zagłębia. W walce o utrzymanie są to bardzo cenne punkty i musimy zdobywać ich jak najwięcej, punkt po punkcie, bo jak już mówiłem, czekają nas jeszcze trudne momenty. Tymczasem wszyscy już dopisywali po trzy punkty dla nas po meczach u siebie. Każdy zespół jednak walczy o punkty i chce ich jak najwięcej zdobyć. Nie ma co ukrywać, że środowy mecz z Arką jest dla nas meczem sezonu i mam nadzieję, że będzie pełny stadion i proszę w tym miejscu kibiców o wsparcie, bo będzie to dla nas mecz decydujący w walce o utrzymanie.
Zapowiedź meczu
Zagłębie Lubin jest jednym z najstarszych zespołów na Dolnym Śląsku. Historia klubu z Lubina sięga zakończenia drugiej wojny światowej. W grupie repatriantów, którzy przybyli na Ziemie Zachodnie a tym samym do Lubina, znaleźli się zarówno przedwojenni działacze jak i piłkarze. Prawie natychmiast zaczęto zawiązywać kluby i drużyny. Świeżo upieczeni lubinianie byli pionierami polskiej piłki nożnej na Dolnym Śląsku. Część młodych, powojennych mieszkańców Lubina była zrzeszona głównie w Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych. Garstka zapaleńców, niedługo po wyzwoleniu założyła pierwsze w Lubinie ognisko sportowe. Zorganizowane w sierpniu 1945 r. koło OMTUR utworzyło sekcję piłki nożnej. Baza sportowo treningowa praktycznie nie istniała. Działania wojenne zniszczyły około 90% miasta, nie zachowały się żadne obiekty sportowe. Drużyna trenowała na własnoręcznie zbudowanym boisku przy ulicy Kościuszki (obecnie restauracja Lutnia). Pierwsze mecze rozgrywano już jesienią 1945 roku, między innymi z drużyną wojsk radzieckich stacjonujących w Lubinie. Niemal natychmiast drużyna uzyskała sporą grupę sympatyków, na mecze przychodziło prawie całe miasto.

W marcu 1946 roku na fundamencie OMTUR powstał w Lubinie Klub Sportowy "Zawisza", pod tą nazwą zaczęła się tworzyć historia sportu w mieście. Stanisław Śliwonik (pierwszy prezes klubu) wspólnie z Emilem Czyżewskim, Stanisławem Mastalskim, Stanisławem Cebulą i Józefem Bodzionym powołali do życia zarząd klubu. Drużynę futbolową tworzyli wówczas zawodnicy silnych przedwojennych ośrodków piłkarskich, chociażby Emil Czyżewski (Pogoń Lwów), Tadeusz Rela ("Tarnovia" Tarnów), Stanisław Leśniewski, który wcześniej występował w klubach Śląskich, czy świetny napastnik Dynama Kijów Stanisław Dąbrowski, którzy wraz z rodzinami, osiedlili się na Ziemiach Odzyskanych.
Na kartach historii na stałe zapisał się pierwszy prezes Stanisław Śliwonik, który niestrudzenie zabiegał o stworzenie w Lubinie mocnego klubu. Droga do grona najlepszych w Polsce była wtedy jeszcze bardzo daleka, ponieważ w przeciwieństwie do dużych ośrodków, w Lubinie nie było żadnego znaczącego przemysłu, który mógłby wesprzeć finansowo klub. Koniec "złotego okresu" klubu i nastanie lat posuchy było tylko kwestią czasu. Zespół z Lubina rozpoczął swój marsz po szczeblach rozgrywek od występów w klasie powiatowej. Z inspiracji władz w 1949 r. klub piłkarski zmienił nazwę na KS "Gwardia", a od 1951 r. na KS "Spójnia", by w 1953 r. powrócić do pierwotnej nazwy "Zawisza". Piłkarzy wspierała wówczas finansowo Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych. Prawdziwie dynamiczny rozwój w Lubińskim sporcie rozpoczął się w 1960 r. z chwilą odkrycia złóż miedzi i budową kombinatu. Prezesem klubu, którego nazwę znów zmieniono na "Górnik" - został prezes PBKRM Włodzimierz Grodzicki. Poza piłką nożną stopniowo tworzono sekcje: siatkówki, koszykówki mężczyzn, bokserską, piłki ręcznej, lekkoatletyczną, podnoszenia ciężarów i tenisa stołowego. W tym okresie nastąpił wzrost zainteresowania sportem w Lubinie, a co za tym idzie znaczące wyniki sportowe. Kolejnymi prezesami klubu byli Zbigniew Pochciał i Alfred Wołczyński. Przełomowy w historii klubu był rok 1966, kiedy to utworzono Międzyzakładowy Klub Sportowy "Zagłębie" Lubin, wspierany przez przemysł miedziowy. Dwa lata później drużyna awansowała do klasy okręgowej. W tych latach czołowymi zawodnikami Zagłębia byli Edward Kicior (kpt.), Stanisław Flądro, Paweł Piechaczek, Henryk Szyndziołek, Piotr Czaja, Rudolf Konieczny, Kazimierz Kucharski, Jan Kukuła Henryk Golnik. W latach siedemdziesiątych MKS "Zagłębie" Lubin miało 10 sekcji sportowych: Piłka nożna, siatkówka, koszykówka, tenis stołowy, boks, lekkoatletyka, piłka ręczna, podnoszenie ciężarów, judo, brydż.

Miasto rozwijało się błyskawicznie, Lubin potrzebował wielkiego sportu. W tych latach na stadionie Górniczym w Lubinie jakże często rozlegało się chóralne "sto lat". Zagłębiacy gromili swoich rywali w III lidze, ale fani i działacze czekali na coś więcej. Te wielkie nadzieje miał spełnić słynny trener Alojzy Sitko obejmując Zagłębie w 1974 r. Z ambicjami nie musieli jednak kibice Zagłębia czekać aż do zakończenia rozgrywek. Wcześniej był Puchar Polski i sensacyjne zwycięstwa nad Mistrzem Polski i obrońcą Pucharu Polski Ruchem Chorzów (3:2). Później w 1/8 PP, nikła porażka z vice Mistrzem Polski Górnikiem Zabrze 0:1. Kolejny, spektakularny sukces przyszedł w sezonie 1974/1975. Zagłębiacy awansowali do drugiej ligi, ale jak prawie każdy beniaminek, zapłacili frycowe i już po roku znów znaleźli się w gronie trzecioligowców.

Drużyna Zagłębia Lubin podczas pobytu we Francji we wrześniu 1976 roku rozegrała towarzyski mecz z AS Nancy Lorraine, drużyną grającą na najwyższym europejskim poziomie, naszpikowaną takimi gwiazdami jak: Carlos Curbelo, Philippe Jeannol, Oliver Rouyer, Paco Rubio, czy wtedy jeszcze mniej znany polskim kibicom Michel Platini. Zagłębie przegrało tę konfrontację 3:2, ale niewiele brakowało do sprawienia niespodzianki i wywiezienia z Francji remisu.

W 1977 r. opiekę nad pierwszym zespołem powierzono Eugeniuszowi Mycakowi. Znów awans, występy w sezonie 1978/1979 w drugiej lidze i spadek.

W 1982 roku lubinianie, prowadzeni przez Stanisława Świerka, awansowali znów do grona drugoligowców - tym razem jednak na dobre. Wreszcie trzy lata później, pod okiem trenera Eugeniusza Różańskiego, przyszedł długo oczekiwany awans do ekstraklasy. Wtedy "Zagłębie" było jednym z największych i prężnie rozwijających się klubów w Polsce. W tym samym roku oddano do użytku nowy stadion Górniczego Ośrodka Sportu. To na tym obiekcie piłkarze Zagłębia rozpoczęli swój pierwszy sezon w ekstraklasie (28.07.1985) w meczu z GKS Katowice wygranym przez Zagłębie 1:0, a pierwszą bramkę w I lidze strzelił Eugeniusz Ptak. W sezonie 1985/1986 beniaminek zajął przyzwoite - 12 miejsce. Rok później gra była jeszcze lepsza i było już miejsce 8. Niespodziewanie w następnym sezonie było miejsce 11 i pojawiła się konieczność rozegrania dwóch meczy barażowych z Górnikiem Wałbrzych o pozostanie w gronie najlepszych. Minimalnie lepszy okazał się Górnik (1-2, 2-2) i znów piłkarze z Lubina znaleźli się wśród drugoligowców. Kwarantanna trwała tylko rok. Co więcej, zespół trenowany przez Stanisława Świerka doskonale zaprezentował się w sezonie 1989/1990. Zagłębie wywalczyło wicemistrzostwo Polski i uzyskało prawo do gry w Pucharze UEFA. Los wyznaczył na pierwszego przeciwnika bardzo mocną drużynę, reprezentanta ligi włoskiej, siedmiokrotnego mistrza Włoch i dwukrotnego zdobywcę Pucharu Włoch - Bologna F.C. Niestety, "Miedziowi" dwukrotnie przegrali (0:1). Następny rok był - jak dotąd najlepszy. Lubinianie, tym razem pod wodzą trenera Mariana Putyry, zdobyli Mistrzostwo Polski. Zagłębie wystąpiło w Pucharze Mistrzów Klubowych. W tej edycji pucharowych bojów los przydzielił miedziowej drużynie znów trudnego, klasowego rywala, czterokrotnego mistrza Danii, półfinalistę pucharu UEFA z poprzedniego sezonu - Broendby IF Kopenhaga. Niestety, po porażce w Kopenhadze (3:0), w rewanżu, Zagłębiacy nie zdołali przechylić szali zwycięstwa na swoją stronę, mimo wygranego meczu w Lubinie (2:1). W tych tłustych latach dla lubińskiej piłki po "Złote Buty" dwukrotnie sięgali piłkarze Zagłębia w 1990 r. Romuald Kujawa i w 1991 r. Adam Zejer. A klub kibica zdobył puchar "Przeglądu Sportowego" dla najlepszej widowni w sezonie 1990/1991. Kibice lubińskiego klubu słynęli z żywiołowości i oryginalnych sposobów dopingowania.

Jeszcze w 1995 roku drużyna Zagłębia, prowadzona przez trenera Wiesława Wojnę, po wywalczeniu czwartego miejsca w lidze zdołała awansować do pucharu UEFA, do Lubina zawitał słynny AC Milan, a stadion "Górniczego Ośrodka Sportu" mógł wtedy gościć takie sławy światowej piłki jak: Roberto Baggio, Paolo Maldini, Alesandro Costacurta, Roberto Donadoni, Marcel Desailly, Zvonimir Boban, czy wreszcie słynny trener Fabio Capello. W sezonie 1995/1996 drużynę Zagłębia prowadzi, bez większych sukcesów, Andrzej Strejlau. Zaś w 1998 r. trenerem zostaje Andrzej Szarmach. Jeszcze w tym samym roku dochodzi do zmiany na tym stanowisku, słynnego "Diabła" zastępuje Mirosław Jabłoński. Już w sezonie 1999/2000 widać efekty pracy popularnego "Jabłuszka". Zagłębie zajmuje piąte miejsce w lidze, powtarza ten sam wynik w sezonie 2000/2001, przy czym dochodzi jednocześnie do półfinału Pucharu Polski i finału Pucharu Ligi. W sezonach (1990/91, 1996/97, 2000/01, 2001/02, 2002/03), "Zagłębie" ze zmiennym szczęściem walczyło w Pucharze Intertoto, rozgrywając 20 spotkań, siedem razy odniosło zwycięstwo, pięć razy remisowało i osiem razy zostało pokonane. Niestety potem było już tylko gorzej. Po sezonie 2002/2003 "Zagłębie" po 13 latach nieprzerwanej gry w ekstraklasie (takim bilansem w polskiej lidze może się poszczycić tylko warszawska Legia i Górnik Zabrze) opuszcza szeregi pierwszoligowców. I znów drugoligowa kwarantanna trwała tylko rok, w sezonie 2004/2005 piłkarze Zagłębia, pod wodzą Drażena Beska, wybiegli ponownie na stadiony ekstraklasy.

Sukcesy klubu:

- Mistrz Polski: 1990/91, 2006/07,
- Wicemistrz Polski: 1989/90
- Brązowy medal MP: 2005/06
- Superpuchar Polski: 2007,
- Finalista Pucharu Polski: 2004/05, 2005/06
- Półfinalista Pucharu Polski: 1978/79, 2000/01
- Finalista Pucharu Ligi: 2000/01

Wicemistrz Polski juniorów młodszych: 2003/2004
Brązowy medal MP juniorów młodszych: 1994/1995

Liczba sezonów w ekstraklasie: 21
Miejsce w tabeli wszechczasów: 12

Najwyższe ligowe zwycięstwo:
- Zagłębie - Śląsk Wrocław 7:0 (1992),
- Zagłębie - GKS Katowice 7:0 (2004),

Występy w europejskich pucharach:

- PEMK - 1991/92,
- UEFA - 1990/91, 1995/96, 2006/07
- Intertoto - 1990/91, 1996/97, 2000/01, 2001/02, 2002/03

Jagiellonia rozegrała 12 oficjalnych spotkań z zespołem Zagłębia Lubin z czego dwa razy wygrywała trzy razy remisowała i niestety siedem razy przegrywała. Stosunek bramek to 19 do 8 na korzyść gości jutrzejszego pojedynku. W sobotnim meczu Jaga powinna zagrać niemal w optymalnym składzie. Wszyscy zawodnicy są zdolni do gry a zabraknie jedynie dochodzącego do pełnej dyspozycji Marcina Burkhardta. Jutrzejsze spotkanie jest z gatunku o sześc punktów. Wygrany w znaczącym stopniu przybliży utrzymanie dla danego zespołu. Remis żadnej ze stron nie daje zbyt wiele. Oba zespoły grają wiosną dobrze, Zagłębie jeszcze nie straciło punktów na wyjeździe a Jagiellonia nie zwykła tracić punkty na swoim stadionie. Wszyscy liczymy na dobry mecz i trzy punkty, które zostaną w Białymstoku.

Jaga my wierzymy!!!