Niedawno na naszym portalu opublikowałem artykuł motywacyjny pod kątem wolicjonalnym. Można go przeczytać TUTAJ! Dzisiaj zgodnie z zapowiedzią mam dla Was artykuł pod kątem czysto piłkarskim. 

Dzisiaj po robotach nie widać już śladu, ale opada jeszcze pył wywołany działaniami ciężkiego sprzętu. I ten opadający pył powinien sprzyjać białostockiej drużynie. Cofnijmy się do 2010 roku kiedy Jagiellonia debiutowała na arenie europejskiej. Wtedy po zdobyciu Pucharu Polski przypadł nam przywilej gry w 3. rundzie eliminacji Ligi Europy. Wtedy mogliśmy wylosować kogoś z następującego zestawu: Galatasaray Stambuł, Levski Sofia, Aris Saloniki, APOEL Nikozja, Motherwell FC. Padło na Aris, od razu wiedzieliśmy, że trafiliśmy na arcytrudnego rywala. Nie dość, że to był nasz debiut w rozgrywkach europejskich, to jeszcze musieliśmy wybrać się na gorący, grecki teren w Salonikach. Nastroje nie mogły być dobre. Ale Jagiellonia była na fali. Koncertowo odrobiła wydawało się zabójczą karę -10 punktów i po drodze zdobyła pierwsze w historii trofeum. W formie był Kamil Grosicki, w ataku pomagał mu legendarny już Tomek Frankowski, a oprócz tych panów mieliśmy kilku twardych graczy. Niestety trafił się też jeden bardzo miękki. Niejaki Igor L. Pewnie gdyby przed pierwszym meczem wziął preparat pomagający w leczeniu objawów ostrych biegunek, to w rewanżu nie powstrzymałby nas sędzia.

Dlaczego Jagiellonia w Grecji była o krok od dogrywki i być może awansu do ostatniej rundy kwalifikacji do fazy grupowej Ligi Europy? Otóż w Arisie też wtedy opadał ten „pył”. Może to nie była taka duża chmura jaka wydobyła się z samolotu na okęciu, kiedy wysiadła z niego drużyna pod dowództwem Jose Gomesa, ale ewidentnie Aris był pod formą, przystępował do meczów z Jagiellonią miesiąc przed startem ligowym. Jedną, niesłuszną bramką wyeliminowali kompletnych nowicjuszy. Brzmi jak przepis na kompromitację w kolejnej rundzie. Nic podobnego. Aris z czasem się rozgrzał, nabrał ogrania, złapał rytm i zaczął grać na swoim najlepszym poziomie. Awansował do fazy grupowej, gdzie dwukrotnie ograł Atletico Madryt (w tym 3:2 na wyjeździe, a bramki dla Atletico wtedy strzelali Forlan i Sergio Aguero), wyszedł z grupy i zatrzymał się na 1/16 finału, gdzie musiał uznać wyższość wchodzącego na wielkie areny Manchesteru City. Polska jest mistrzem świata w gdybaniu, więc skorzystajmy z tego przywileju i pogdybajmy. Co by było gdyby Igor Lewczuk przez 10 minut nie podarował 2 bramek Arisowi? Co by było gdyby sędzia nie przekręcił Jagiellonii w Grecji? Odpowiedzmy sobie sami.

I teraz dochodzimy do meritum sprawy, czyli do Rio Ave. Klub mający siedzibę w Vila do Conde przedstawił mi się takimi letnimi dokonaniami:

-Odszedł trener Miguel Cardoso, który znalazł zatrudnienie we Francji (FC Nantes), a w jego miejsce zatrudniono mało doświadczonego na tym poziomie Jose Gomesa, którego węgierski Videoton zapamięta z 2 rzeczy: po pierwsze przejmując drużynę przed 18. kolejką w sezonie 12/13 udało mu się uratować puchary kończąc sezon na drugiej pozycji, po drugie mając do dyspozycji drużynę od początku sezonu 13/14 zajął czwarte miejsce, co było ogromną niespodzianką, gdyż celowano tam w złoty medal,

-Klub opuściło 14 zawodników, jednym z nich jest Pele – niekwestionowany lider środka pola w sezonie 2017/18. Jest on dzisiaj zawodnikiem AS Monaco, które wygrało wyścig z angielskim Wolverhampton i zapłaciło za Portugalczyka 10 milionów euro (z czego do Rio Ave trafiło 50% tej kwoty, a druga połowa do Benfiki). Kolejnym kluczowym zawodnikiem, który opuścił szeregi naszego najbliższego rywala jest Marcelo – kluczowy zawodnik bloku defensywnego. Dzisiaj jest już piłkarzem Sportingu. O transferach out można napisać oddzielny tekst, więc resztę postaram się streścić krótko. Nie ma tam 8 podstawowych zawodników plus kilku żelaznych zmienników. Cała filozofia jaką budował Cardoso, cały duch zespołu praktycznie się rozsypał. Jest to o tyle problematyczne, iż nie ma żadnej opcji analizy wideo. Nie dowiemy się jak funkcjonuje blok defensywny, nie dowiemy się jak Rio Ave będzie chciało rozgrywać piłkę, nie wiemy co jest ich największym atutem. Nie wiemy, bo to wszystko ulegnie zmianie, postawiono nowe fundamenty,

-Do klubu dołączyło 17 kompletnie nowych piłkarzy. Przedstawię Wam teraz czego można się po nich spodziewać. Rioavistas pozyskali nowych obrońców w postaci Junio (do tej pory 6 meczów na zapleczu brazylijskiej Ekstraklasy), Matheusa Reisa (tutaj sytuacja wygląda zdecydowanie lepiej, gdyż rozegrał on 50 meczów na szczeblu seniorskim, ale z kolei ostatnie pół roku spędził w Moreirense, gdzie tylko 2 razy wchodził na boisko i łącznie zebrał zacne 14 minut gry), Afonso Figueiredo (niegdyś był nadzieją portugalskiego futbolu, a ostatnio niezbyt udanie ratował sezon wypożyczeniem do Levski Sofia, gdzie przez pół roku zagrał w 7 meczach), Toniego Borevkovicia (tutaj naprawdę Rio Ave zrobiło ciekawy deal, bo na stałe zakontraktowali 21-letniego stopera, który najpierw grał od dechy do dechy w chorwackiej 2. lidze, a potem 1. lidze), Buatu (jeszcze rok temu miał pewny plac w Waasland-Beveren, ale go stracił i do Rio Ave przeszedł by odzyskać szansę regularnej gry). Pierwsze wrażenie jest takie, że nie wierzę, żeby piłkarze bez rytmu meczowego i zgrania drużynowego nagle wyszli na murawę białostockiego stadionu i postawili tam drugi chiński mur wokół swojej bramki. Jeżeli chodzi o pozostałe formacje, to tutaj posiłkowano się w dużym stopniu wypożyczeniami. Na pomoc przyszli Joao Schmidt (Ma na koncie dobry sezon w Vitorii Setubal, ale panie, kiedy to było, w 2015 roku. Od tamtej pory zdążył podpisać nowy kontrakt w Sao Paulo z deklaracją gry dla tego klubu, a potem szybko odszedł grać o wyższe cele we włoskiej Atalancie. No i zagrał. Porażające 24 minuty przez cały sezon.), Nikola Jambor (Kolejny Chorwat na liście, kolejny też zawodnik, któremu nie wyszedł zagraniczny transfer. Mając 19 lat zaimponował w barwach Slavena Belupo, belgisjki Lokeren wyłożył za niego 700 tysięcy euro, ale w Belgii Jambor uzbierał 484 minut, wrócił na wypożyczenie do Osijeku i tam było już o wiele lepiej. W ostatnim sezonie zagrał tam w 18 meczach, co mimo wszystko nadal nie jest czymś co może nas zwalać z nóg.), Murilo (To chyba najlepszy transfer na papierze, za nim bardzo dobry sezon w Tondeli, ale na jego nieszczęście kontuzja wyeliminowała go z dwumeczu z Jagiellonią), Galeno (To wielki talent. 20-letni diament FC Porto po zdominowaniu zaplecza portugalskiej ekstraklasy musi wejść na najwyższy poziom. To jego drugi klub, w którym ma się rozwijać. Poprzednie pół roku spędził na wypożyczeniu w Portimonense, ale tam szału nie było, 9 meczów i 2 asysty, ale niewątpliwie to jeden z tych zawodników, który będzie sprawiał największe problemy naszym bocznym obrońcom.), Gelson Dala (Tutaj występuje analogiczna sytuacja jak Galeno, z tym, że reprezentant Angoli jest piłkarzem Sportingu, a do Rio Ave trafia na wypożyczenie po raz drugi, gdyż wiosną 2018 już przywdziewał biało-zielone barwy tego klubu. Jednakże ten okres wyglądał podobnie jak pobyt Galeno w Portimonense), Bruno Moreira (Ten transfer jest podparty ogromnym doświadczeniem 30-letniego Moreiry. Jako jeden z niewielu nowych graczy Rio Ave ma na swoim koncie solidną liczbę 101 meczów w Liga NOS z 29 zdobytymi bramkami i 7 asystami.). Poza tymi piłkarzami do „Rio Grande” dołączyli Leo (bramkarz wypożyczony z Gremio), Danielson (37-letni stoper) oraz gracze z rezerw oraz drużyny U-19: Carlos Alves (bramkarz), Costinha, Kelechi (obrońcy) i Diogo Teixeira (pomocnik).

Bardzo chętnie chciałbym tutaj opowiedzieć o moich obserwacjach, o tym czego się spodziewać po stronie naszego rywala, na co zwrócić uwagę w ataku, ale jest to niemożliwe. Prawie wszystkie sparingi Rio Ave rozegrało za zamkniętymi drzwiami. Wpuszczana była tylko niewielka grupa lokalnych ultrasów należących do stowarzyszenia kibiców. Komplet meczów towarzyskich Portugalczyków prezentuje się następująco:

Jak widać przeciwnik idzie swoją, ustaloną ścieżką. Nie rusza prędko na zakupy, spokojnie kompletuje kadrę zgodnie z polityką transferową. Nie ma tu panicznych wydatków. Nie ma też wielkiego zbrojenia się specjalnie pod mecze europejskich pucharów. Jose Gomes twierdzi, że drużyna jest gotowa do walki i celuje w fazę grupową. Moim zdaniem to trochę życzeniowe myślenie i wypowiedź pod publiczkę. Liga zawsze jest kluczowa, a te rozgrywki w Portugalii startują dopiero za 2,5 tygodnia. 10 dni po rewanżowym meczu z Jagiellonią. Nie wydaje mi się, że istnieje taki ekspert od przygotowania fizycznego, który naładuje energią zespół 2 tygodnie przed startem ligi i utrzyma tę intensywność aż do końca rundy. No chyba, że sklonowali nam Piotra Jankowicza.

Na co liczę we czwartek? Na walkę. Tylko tyle i aż tyle. Wierzę w warsztat Ireneusza Mamrota. To pierwszy trener w nowoczesnej historii Jagiellonii, który przyszedł do klubu z jasno postawionym celem wprowadzenia gry piłką i dostał do tego wykonawców na wysokim poziomie. Teraz to powinno procentować. Nie chcę umniejszać roli Michała Probierza w procesie budowania obecnej marki Jagi, ale mimo wszystko wizja gry, którą preferuje Ireneusz Mamrot powinna nam dać w pucharach więcej radości i oby z tą radością wszyscy wracali do domów po ostatnim gwizdku sędziego Ricardo De Burgosa.